AUKCJA HERSTORY 2024
2024 2023
W ramach współpracy telewizji HISTORY z Domem Aukcyjnym DESA Unicum przy kolejnej edycji projektu HERSTORY, w tym roku ponownie zostanie zorganizowana aukcja charytatywna, która stanowić będzie zwieńczenie projektu. Całość dochodów zostanie przeznaczona na budowę pierwszego w Polsce Muzeum Historii Kobiet. Pełna lista dzieł wystawionych na aukcję znajduje się pod adresem: https://desa.pl/pl/aukcje-dziel-sztuki/herstory-ii-aukcja-charytatywna-na-rzecz-fundacji-muzeum-histor/
Roksana Kularska-Król
Bohaterka:
Aniela Pająkówna
„Obraz ‘Czarna Mgła’ zainspirowany jest biografią Anieli Pająkówny, a przede wszystkim jej relacją ze Stanisławem Przybyszewskim – Demonem Młodej Polski.
Właściwie całe jej życie było podporządkowane tej relacji, przez co jej własna twórczość nie mogła wybrzmieć za jej życia. Obraz przedstawia dwie postaci kobiece – Anielę i jej córkę Stanisławę – ubrane w błękitne szaty. Z czarnej mgły wyłaniają się oczy demona…”
Izabela Chamczyk
Bohaterka: Barbara Kozłowska
„Barbara Kozłowska jest mi bardzo bliska ze względu na to, iż była przede wszystkim artystką performance, pracującą nad badaniem własnej relacji ze światem i swoją podmiotowością. Jednocześnie, podobnie jak ja, była postacią bardzo oryginalną i nieustannie idącą pod prąd.
Pracowała z procesualnością i efemerycznością, a także skupiała się na czasie. Praca, którą wybrałam na aukcję, odnosi się do zanikania kobiecości w stosunku do stosowanej wobec nas przemocy. Podobnie jak wybrana przeze mnie artystka – nie boję się przeciwstawiać ogólnodostępnym normom i mówić głośno o sprawach, które często są uciszane, a wobec tego nieznane szerszej publiczności”.
Dorota Kuźnik
Bohaterka: Helena Kuczalska
„Przedstawiony na moim obrazie, zainspirowany propagowaną przez Kuczalską ideą kultury fizycznej, portret zbiorowy gimnastyczek doskonale wpisuje się w reprezentowany przez postaci z moich prac typ kobiecości. Ukazane na dziele kobiety o mocnych rysach twarzy, muskularnych figurach i solidnym wolumenie, mogą przywodzić na myśl bohaterki z obrazów powstałych w konwencji malarstwa socrealistycznego, poprzez cechujący je monumentalizm i schematyzm formalny. Można się też dopatrzyć w nich stylistycznego i formalnego podobieństwa do znanych nam z historii postaci młodych dziewcząt z organizacji Jungmädelbund (Związek Młodych Dziewczyn) czy Bund Deutscher Mädel (Związek Niemieckich Dziewcząt). Abstrahując od ideologicznego potencjału wizerunku niemieckich gimnastyczek, w którym sport, kult ciała i tężyzny fizycznej były narzędziem indoktrynacji politycznej, moja fascynacja nim zatrzymuje się wyłącznie na poziomie jego wartości estetycznej”.
Aleksandra Kujawska (ur. 1976)
Bohaterka: Julia Keilowa
Julia Keilowa, znana powszechnie dzięki charakterystycznym dla jej twórczości sferycznym formom wzornictwa. Kuliste srebrne cukiernice Julii wykonane z metalu to kanon polskiego dizajnu. Podobnie jak Julia jestem projektantką i rzeźbiarką. Myślę, że to nas łączy, rzeźbiarskie podejście do formy. Zdolność rzeźbiarzy do pracy w 3D sprawia, że ich wzornictwo jest tak wspaniale przestrzenne, jest zabawą czystą formą, doskonałymi proporcjami, niebanalnymi kształtami. Wybrałam Julię na swoją matronkę w kolejnej edycji Herstory, gdyż jej wzornictwo, sposób projektowania i fascynacja sferami są mi niezwykle bliskie. Aby złożyć hołd jej twórczości zrealizowałam sferyczną rzeźbę „ Sen Julii” . Rzeźba przypomina Księżyc z zatopionymi pęcherzami powietrza jak kratery na Księżycu. „Sen Julii” jest srebrzony prawdziwym srebrem, nawiązując do srebrnych sferycznych form projektu Julii.
Agata Zbylut
Bohaterka:
Izabela Jaruga-Nowacka
„Obiekt nawiązuje do tablicy pamiątkowej. Pomyślałam, że to najlepsza formuła dla upamiętnienia Izabeli Jarugi-Nowackiej. Pracę zaczęłam od czytania jej książki, wywiadów, opracowań. Znalazłam w nich obraz kobiety, która z premedytacją stała po stronie słabszych, wykluczonych, dyskryminowanych. Zajęła się polityką, wierząc, że to najskuteczniejsze narzędzie do zmian systemowych. Osoby wspominające Jarugę-Nowacką podkreślają też jej wyjątkową urodę. Dokładnie tak też ja ją zapamiętałam.
Cytat, będący tytułem pracy, pochodzi z artykułu „Płeć nie jest kategorią polityczną. Z Izabelą Jarugą-Nowacką rozmawia Joanna Piotrowska”. Został skonstruowany z elementów czerwonej biżuterii, którą dostałam od innych kobiet. Była przez nie wybrana i noszona. Jest to wyjątkowy materiał do pracy. Fascynuje mnie niemal magiczna wiara, jaką ją obdarzamy – wiara w to, że uczyni nas piękniejszymi. Czerwone koraliki również skutecznie przełamują patetyczny ton zwyczajowych tablic upamiętniających, a ich wielodniowa aplikacja przesuwa obiekt w stronę żmudnego kobiecego rękodzieła.
Po wybraniu cytatu zaczęłam szukać odpowiedniego fontu. Od dra hab. Mateusza Machalskiego dowiedziałam się, że za pierwszy font zaprojektowany przez kobietę w Polsce uważa się Helikon Heleny Nowak-Mroczek z 1972 roku. Spodobało mi się, że Pani Helena nazwała go od swojego imienia. Jest to krój nadający się do przygotowania szablonu, z którego można wykonać sprayem wiele kopii. Postanowiłam wykorzystać tę funkcjonalność i połączyć tablicę z szablonem, z którego będzie można powielić cytat w dowolnych lokacjach i ilości. Tablica i szablon są zestawione na zasadzie pozytyw-negatyw i w razie potrzeby można (tak jak to robiłyśmy w ostatnich latach) wyjść z nim na ulicę”.
Katarzyna Chmiel / KATE HOPE (ur. 1988)
Bohaterka:
Pola Negri
„Barbara Apolonia Chałupiec Pola Negri była nie tylko aktorką, lecz także zjawiskiem – niezwykłą kobietą, która zamieniała cienie w sztukę. To przykład niezależnej i silnej kobiety, która zbudowała swoją karierę w trudnych czasach.
Przedstawienie postaci Poli Negri w czerni i bieli, gdzie dotychczas na moich obrazach z cyklu ‘Forma Fizyczna’ królował kolor, było dla mnie niezwykle fascynujące.
Czerń i biel tak jak w niemym kinie pokazuje wyrazistość sceny i postaci oraz zawiera metaforę – zestawienie bieli z czerwienią, która pojawia się na ustach, podkreśla pochodzenie bohaterki oraz podkreśla, jak ważną rolę odegrała dla polskiego dziedzictwa kulturowego”.
Katarzyna Garstka (ur. 1977)
Bohaterka: Olga Boznańska
„Patrząc na Olgę Boznańską, widzę w niej ekscentryczną, wycofaną i odstającą od ogółu postać, lecz jednocześnie kobietę pełną wrażliwości, osobistej odwagi oraz pracowitości. Kobiety tamtych czasów z reguły były wpisane w określoną rolę społeczną, a kiedy wymykały się temu opisowi, musiały mocniej niż mężczyźni walczyć o własny styl życia. Boznańska to robiła”.
Krystyna Piotrowska
Bohaterka: Lidia Ostałowska
„Czytałam jej reportaże w Gazecie Wyborczej, czytałam jej książki.
Pisała o ludziach żyjących na marginesach wydarzeń, urodzonych w złych miejscach, w niedobrym czasie.
Pisała z wielką wrażliwością i empatią.
Prawdziwie.
Bolało…”
Agnieszka Apoznańska
Bohaterka: Jadwiga Jędrzejewska
„Dża – dża, (jak nazywała ją prasa zagraniczna) była muskularną, wiecznie uśmiechniętą dziewczyną z polskiej wsi, która bardzo szybko zaczęła odnosić liczne sukcesy w kraju i na arenie międzynarodowej. Zależało mi, aby mój obraz oddał trudy, z jakimi musiała się mierzyć sportowczyni w czasach, w których sportowa kariera kobiet nie była rzeczą oczywistą. Chciałam pokazać na nim ruch oraz siłę mojej bohaterki.
Tenis prócz ciężkiej rozgrywki stanowi również pewną formę spektaklu – widowiska dla oglądających. Zachowanie na korcie jest pilnie obserwowane przez publiczność. Prócz samej gry, która jest niezwykle wymagająca, trzeba również brać pod uwagę, czy dobrze się wygląda, jak się zachowuje, czy spódnica się dobrze układa… Tradycja bowiem nakazuje, aby zawodniczki grały w białych spódnicach, bez względu na dni menstruacyjne lub komfort zawodniczek. Odgórne zasady ubioru narzucają kobietom, jak mają prezentować swoje ciała wystawione na widok publiczny”.
Natalia Bażowska
Bohaterka: Wanda Gertz
„Wybrana przeze mnie bohaterka była postacią bezkompromisową. Osobą, która potrafiła zawsze odnaleźć drogę tak, aby żyć w zgodzie z własnymi pragnieniami i poglądami. Współczesnym może przypominać bajkową Mulan, a więc kobietę, która postanowiła walczyć o to, co dla niej święte. Nawet jeśli wymagało to przekroczenia pewnego tabu i przyjęcia drugiej płci jako swojej tożsamości”.
Martyna Ścibior (ur. 1985)
Bohaterka: Hanna Suchocka
„Sztuka to żywa materia, powstaje zawsze tu i teraz. Powstaje z relacji międzyludzkich, z bodźców zewnętrznych, wewnętrznych impulsów. Sztuka to wiecznie pulsująca, pączkująca kulturotwórcza tkanka, która nie czeka, a dzieje się.
Poznałam panią Hannę Suchocką gdzieś na ścieżkach życia około roku temu, jadłyśmy, siedząc obok siebie zupy bardzo, bardzo, bardzo małymi łyżeczkami, które to zadanie okazało się niełatwym i czasochłonnym zadaniem. To rzadki i dość surrealny przypadek poznać pierwszą Panią Premier Polski w takich okolicznościach. Do tej pory zawsze była tą przystojną kobietą z telewizji, zawsze w otoczeniu samych mężczyzn, którą z podziwem obserwowałam jako ośmioletnia dziewczynka, nie rozumiejąc w ogóle, na co tak naprawdę patrzę. Teraz się zmaterializowała, jako nieprzeciętnie bystra, silna, dowcipna i wyraźna postać. Istnieją osoby, z którymi obcowanie, już po chwili motywuje do namalowania obrazu, nawet po zjedzeniu z nimi zupy.
Niedawno poprosiłam panią Suchocką o kilka resztek jej lakierów do paznokci, które przesłała mi pocztą. Z resztek tych powstał ten obraz „Dobro wspólne”. Tytuł nawiązuje do słów pani Hanny Suchockiej, których to użyła w kontekście budowania społeczeństwa po transformacji. Proces ten nadal trwa”.
Marta Wlaźlińska
Bohaterka:
Zofia Kielan-Jaworowska
„Zofia Kielan-Jaworowska jest dla mnie postacią niezwykłą i choć nasze ścieżki są bardzo różne, poczułam z tą wybitną polską paleobiolożką pewną bliskość. Kilka lat temu, eksplorując kobiece wątki w kulturze, sztuce i życiu społecznym, zainteresowałam się archeologią i najwcześniejszymi rzeźbiarskimi wizerunkami kobiecych postaci.
Bohaterka mojej rzeźby poszukiwała w piaskach pustyni najwcześniejszych, wykształconych ewolucyjnie ssaków, ja szukam Pierwotnej Bogini, tropię ślady pramatriarchatu w epoce paleolitu i neolitu i wnoszę te inspiracje do świata poprzez moją sztukę. Sposób przedstawienia postaci, ale też użyte w mojej pracy materiały: glina i naturalna polichromia z tlenku żelaza i ochry są elementem, który łączy nas obie. Ziemia jest tym fizycznym medium, poprzez które obie wnosimy do świata niefizyczne koncepty. Ona w nauce, ja w sztuce”.
Ewa Dziengielewicz
Bohaterka:
Olga Małkowska
„Olga była harcerką, co samo w sobie symbolizuje siłę, wspólnotę i przygodę. Była również miłośniczką natury, a jej związek z przyrodą przenikał każdy aspekt jej życia. Kochająca poezję, potrafiła przelać swoje uczucia i myśli na papier w sposób, który dotykał serc innych. Jej życie zakończyło się w górach, gdzie została pochowana – w miejscu, które tak bardzo kochała.
To właśnie Olga, kobieta dla kobiet, natchnęła mnie do stworzenia mojego płótna. Jej hymn harcerski, pełen pasji i ducha, zainspirował mnie do wyrażenia moich emocji poprzez sztukę.
Gdy rozpoczęłam pracę nad płótnem, mój pędzel zaczął układać na nim fale, które przeradzały się w góry. Te góry stopniowo przechodziły w kobiece nagie ciała, leżące na łonie natury, symbolizujące wolność, piękno i swobodę. Pomiędzy nimi pojawiały się słowa, poezja i sekrety oddające duchową stronę Olgi. Czułam, że jestem na harcerskim tropie kobiety, która odrzuca sztywne mundurki i zaciśnięte paski, wybierając naturalność i autentyczność.
To połączenie z naturą, harmonii i jedności z nią stało się centralnym motywem mojego obrazu. Bez emocji, które wzbudziła we mnie historia Olgi, nie potrafiłabym namalować tego dzieła. Jej życie i twórczość nauczyły mnie, jak ważne jest połączenie z naturą, wolnością i pięknem wewnętrznym.
Mam nadzieję, że moje płótno oddaje ducha tej wyjątkowej kobiety i że zainspiruje również innych do poszukiwania harmonii, wolności i piękna w swoim życiu”.
Emilia Jechna
Bohaterka: Barbara Sobotta
„Myślę, że pasja rodzi się z tęsknoty za momentem, w którym zaskoczyła nas nasza własna moc i sprawczość. To gonienie za uczuciem, które nam wtedy towarzyszyło; chęć zaimponowania sobie na nowo – w tym sensie sport i sztuka są sobie bardzo bliskie.
Od kilku lat bazą moich obrazów są odciśnięte na czarnych tłach ludzkie sylwetki. Celebrując Barbarę Sobottę, odbiłam się na całej długości płótna – akcentując brak początku i końca wyścigu. Każda kolejna postać jest po prostu lepszą wersją siebie”.
Julita Malinowska
Bohaterka:
Maria Siemionow
„Rok temu podczas mojej choroby mogłam przekonać się o tym, jak wiele zależy od lekarzy i jakimi są wyjątkowymi ludźmi. Profesor Maria Zofia Siemionow i sukces pionierskiej operacji, którą przeprowadziła, sprawiły, że moje serce zadrżało. Chirurgia plastyczna kojarzona jest głównie z poprawianiem urody.
Tymczasem Pani Profesor w 2008 roku przeprowadziła czwartą na świecie, a pierwszą tak rozległą (80%) operację przeszczepu twarzy. Wirtuozeria!
Kiedy czytałam historię biorczyni przeszczepu, postrzelonej przez swojego męża z odległości 2,5 metra, wyobraziłam sobie, że za przestępstwem mogła stać stara jak świat polaryzacja miłości. Lawina silnych uczuć – od miłości do nienawiści. W gąszczu szarej codzienności marzymy o zgodnym tańcu energii męskiej i żeńskiej. Tymczasem uczucia fluktuują i kiedy zalewają mózg, nic już nie jest takie, jakim się wydawało. Wyobraziłam sobie, że mój obraz „Peace X” z 2022 roku dobrze oddaje tę dynamikę. Dodałam mu w tytule dopisek „Homage to Prof. Maria Siemionow”, by oddać hołd wybitnej bohaterce Herstorii”.
Felka
Bohaterka: Wanda Modlibowska
„Życiorys Modlibowskiej zainspirował mnie do zadawania pytań o to, jak bardzo w swoich działaniach jesteśmy zależni od nieuświadomionego; od pamięci, historii i dziedzictwa. Chciałam, aby ‘Pamięć’ przedstawiała z jednej strony wpływ przeszłości na nasze marzenia i aspiracje, z drugiej – siłę własnej woli. Osobiste doświadczenia i otoczenia kształtują naszą tożsamość, to jasne. Chciałam jednak, żeby obraz przypominał, że mamy moc zmienienia tego, co nam nie odpowiada. Nawet jeśli pewne ‘prawdy’ czy sposób reagowania na rzeczywistość przekazywane są od pokoleń.
‘Pamięć’ nie tylko przywołuje więc obraz konkretnej, wybitnej postaci, ale też przypomina o pamięci zbiorowej, która kształtuje naszą teraźniejszość i przyszłość. Jest wezwaniem do docenienia przeszłości, zarówno w kontekście osobistych przeżyć, jak i historii kobiet, które swoją pracą i poświęceniem zmieniały i nadal zmieniają świat”.
Kinga Burek
Bohaterka: Jadwiga Andegaweńska
„Temat próby ucieczki małej Jadwigi przed małżeństwem z Jagiełłą do swojego narzeczonego rówieśnika w 1385 r. był podjęty w malarstwie historycznym przez Wojciecha Gersona w 1869 r. i Jana Matejkę w 1881 r. Punktem wyjścia dla malarzy był opis Jana Długosza: ‘Jadwiga, urażona usunięciem Wilhelma z zamku, zamierzała zejść do niego do miasta. A kiedy staraniem i na rozkaz panów zastała bramy zamknięte, usiłowała je własnoręcznie wyważyć toporem, który jej na żądanie podano. W końcu jednak, uległszy prośbom rycerza Dymitra z Goraja, zaniechała przedsięwzięcia’. (/Jana Długosza Roczniki/ 1981, ks. X, s. 198).
Zaintrygowało mnie, że Jadwiga w relacji kronikarza jest silna, aktywna i zdecydowana. Ze słów Długosza wynika, że mała dziewczynka, wykorzystując swoje wysokie urodzenie, wyegzekwowała od dworzan i dworzanek topór, aby wybijać nim dziurę we wrotach. Mimo tego Gerson i Matejko przedstawili Jadwigę jako wiotką i słabą, powstrzymywaną przed wykonaniem jakiegokolwiek uderzenia. Głównym bohaterem stał się dla nich Dymitr z Goraja – mężczyzna, który powstrzymuje żeńską postać przed złym wyborem.
Postanowiłam wprowadzić nową ikonografię tej sceny, bliższą oryginalnemu opisowi. Przedstawiam w sposób ekspresyjny moment wściekłego uderzenia toporem w bramę przez Jadwigę”.
Magdalena Stoch
Bohaterka: Irena Krzywicka
„(…) byłam ładna, choć niefotogeniczna, nie mam ani jednej dobrej fotografii”.
Irena Krzywicka
W szczytowym okresie kariery Krzywicka zajęła się budową swojego wymarzonego domu zwanego Szklaną Willą. Lwią część pracy nad domem wykonała sama, a w jednym z pokoi urządziła pierwszą publiczną bibliotekę w Podkowie Leśnej. Na obrazie widnieje oblicze pięknej i silnej kobiety, dążącej do realizacji wyznaczonych celów i marzeń, czego owocem jest m.in. dom w tle”.
Ewa Kuryluk
Historyczka sztuki, malarka, rysowniczka, autorka instalacji plastycznych, eseistka, pisarka. W 1970 skończyła ASP w Warszawie. Studia z zakresu malarstwa i historii sztuki ukończyła w Krakowie. Współzałożycielka grupy Śmietanka oraz ruchu O poprawę. Jej najsłynniejsze prace to rysunki na bawełnianych i jedwabnych chustach, które rozwieszane i drapowane przez artystkę w różnych miejscach tworzą niepowtarzalne instalacje.
Od kilku lat artystka wplata również w swoje rysunki fragmenty tekstów, często pochodzących z jej prozy, podkreślając jedność wszystkich podejmowanych przez siebie projektów: naukowych, pisarskich i plastycznych. Na dokonania prozatorskie artystki składają się dwie nowatorskie powieści: „Wiek 21″(napisana po angielsku, wydany w Polsce w roku 1995) i „Grand Hotel Oriental”.
Marta Nadolle
Bohaterka: Maria Korsak (1907-2002)
Polska malarka-amatorka, reprezentantka sztuki naiwnej. Repatriantka ze w Wschodu, dość późno zaczęła malować. Pierwsze obrazy, z braku pieniędzy, tworzyła kosmykami własnych włosów, wyrywanymi z głowy. W latach sześćdziesiątych miała pierwszą wystawę indywidualną w galerii w Miami w USA. Przez całe życie była związana z Warszawą, nazywano ją malarką stołecznych parków. Najdroższa malarka naiwna w Polsce.
Viola Głowacka
Bohaterka: Krystyna Krahelska (1914 – 1944)
Harcerka, poetka, etnografka, powstanka warszawska, sanitariuszka, żołnierka Armii Krajowej, kurierka Związku Walki Zbrojnej na Nowogródczyznę. Jest symbolem Warszawy oraz bohaterką powstania warszawskiego. Jej pieśń „Hej chłopcy, bagnet na broń!” była jedną z najpopularniejszych piosenek Polski Walczącej. Modelka Ludwiki Kraskowskiej-Nitschowej, która stworzyła pomnik Syreny w Warszawie na Powiślu. O wyborze modelki zdecydowały jej rysy twarzy oraz posągowa i wysportowana figura.
Natalia Rybka
Bohaterka: Krystyna Skarga (1919-2009)
Pierwsza Dama Polskiej Filozofii, historyczka filozofii, akademiczka, nauczycielka, łączniczka Armii Krajowej. Wykładała filozofię nowożytną w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Zadawała światu, człowiekowi i społeczeństwu trudne i ważne pytania, uczyła nie tylko jak filozofować, ale także jak żyć – bez nienawiści, z otwartością na dialog i innego, z odwagą, by myśleć krytycznie, by pytać i z wrażliwością, aby sztandary nie zasłoniły człowieka. W czasie II wojny światowej była łączniczką Armii Krajowej. Prześladowana i aresztowana przez NKWD. Więźniarka łagrów. Odznaczona Orderem Orła Białego (1995).
Joanna Ambroz
Bohaterka: Agnieszka Holland
„Agnieszki Holland nie trzeba sobie wyobrażać. Udzieliła mnóstwo wywiadów, w których pokazuje, kim jest. Nie ma wątpliwości, że to jednostka silna i stanowcza. W jednej z rozmów wspominała, że już jako młoda osoba zdawała sobie sprawę, że sama ekspresja wizualna jej nie wystarcza – pragnęła, aby inni realizowali jej artystyczne wizje. To bardzo niemodne teraz, jak i w przeszłości, aby kobieta stanowczo deklarowała, że ma się jasno określony pomysł na siebie i wie się, czego chce. Holland to robiła. Podobno tłukła talerze, krzyczała, klęła, aby posłuchali jej na planie jako kobiety-reżyserki w Polsce. Dzięki niej i jej determinacji ja już nie muszę tego robić. Holland i jej osobowość przetarła szlaki, aby zwrócono na mnie uwagę jako na artystkę i wykładowczynię”.
Agata Nowicka
Ilustratorka i rysowniczka komiksowa, autorka plakatów i okładek do książek. Rysowała między innymi dla Wysokich Obcasów, PANI i VOGUE, a także dla The New Yorker, TIME i The New York Times. Jej prace pojawiły się w American Illustration Book, Communication Arts Annual i TASCHEN Illustration Now!. Współpracowała jako kuratorka między innymi przy tworzeniu wystaw ILUSTRACJA PL 2010 i 2012, Where I Come From na berlińskim festiwalu Illustrative oraz Malarze Ilustracji w warszawskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej.
Dagmara Skowron
Ukończyła Prywatną Szkołę Sztuk Wizualnych , dyplom z grafiki warsztatowej obroniła w pracowni prof. Eugeniusza Delekty w Instytucie Sztuki Uniwersytetu Śląskiego na Wydziale Artystycznym w Cieszynie. Związana z bielskim środowiskiem twórczym, brała udział w wystawach zbiorowych w BWA w Bielsku-Białej. Częstym tematem jej prac graficznych są ciała ludzkie symbolizujące greckich bogów. Obecnie zajmuje się projektowaniem wnętrz i edukacją nastawioną na kobiecą stronę sztuki, design oraz historię. Jak sama mówi: „Czuję, że w artystycznej przestrzeni ma jeszcze dużo do stworzenia”.
Marta Frej
Bohaterka: Narcyza Żmichowska (1819-1876)
Pisarka, pedagożka, emancypantka, prekursorka polskiego feminizmu. Zwolenniczka kształcenia kobiet w społeczeństwie. Założycielka grupy Entuzjastek (pierwszy feministyczny ruch literacko-obyczajowy), w skład której wchodziły warszawskie emancypantki, które w latach 1842–1849 brały także udział w konspiracji. Rebeliantka swoich czasów: nosiła krótkie włosy, paliła cygara, uczęszczała na posiedzenia Akademii Francuskiej w Paryżu, rzeczniczka spraw warstwy chłopskiej, konspiratorka. Autorka książki “Poganka”, która w XIX wieku wzbudzała wiele kontrowersji.
Zuza Kamińska
Bohaterka: Marta Dulębianka (1858-1919)
„Przedstawiłam Marię Dulębiankę, całującą się ze swoją wieloletnią partnerką Marią Konopnicką, a grafice towarzyszy znany z polskich protestów LGBTQ+ tekst: ‘Kocham ojczyznę jak Dulębianka Konopnicką’. Usta kobiet pomalowane są w barwach flagi Polski. Inspiracją do stworzenia plakatu jest aktualna sytuacja polityczna osób queerowych w Polsce, gdzie nadal trwa walka o związki partnerskie, a wiele innych podstawowych praw mniejszości nie jest chronionych. Przez homofobię i uprzedzenia queerowa historia Polski często była i jest wymazywana na rzecz heteronormatywnych kanonów, jednak tę historię musimy odzyskać, ponieważ jest kluczowa dla tożsamości narodowej wielu queerowych osób z Polski”.
Anna Chorzępa-Kaszub
Bohaterka: Stefania Wilczyńska (1866-1942)
„Stefania Wilczyńska była niesamowitą, wykształconą i nowoczesną kobietą, która poświęciła życie wychowaniu najmłodszych. Przez 30 lat, nieustannie, aż do śmierci, realizowała swoją misję, zmieniając świat każdego dziecka, które trafiło pod jej opiekę. Bardzo chciałam tę pasję i wpływ na życie dzieci przekazać w swoim obrazie. Nie mogłam oprzeć się poczuciu jakiejś wspólnoty ze Stefanią, mimo że nasze życia są tak inne i od razu wiedziałam, że chcę ją sportretować”.
Małgorzata Wielek
Bohaterka: Agnieszka Duczmal.
„Agnieszka Duczmal i bohaterka obrazu ‘Daj mi kolory’ to ta sama szamanka dyrygująca orkiestrą. Spogląda na prawą stronę, dając tajemne sygnały swemu zespołowi, sekcji skrzypcowej być może… Jest postacią rozświetloną, wysyła znaki, a muzyka płynie, falując za jej plecami. Dyrygentka kiedyś powiedziała: ‘Już jako dziecko zauważyłam, że orkiestra daje wiele barw…’ Ona je łapie w tym dynamicznym ruchu i oddaje, jej piękna grzywka faluje”.
Dorota Nieznalska
Bohaterka: Zuzanna Ginczanka.
„Inspiracją do powstania obiektu była postać Zuzanny Ginczanki, jej osobowość, jak i poczucie straty wobec jej przedwczesnej śmierci. Dobór materiałów w tym wypadku był celowy. Szlachetne granaty to kamienie stosunkowo kruche, a jednocześnie twarde w obróbce, o wyjątkowej, głęboko krwistej barwie. Naszyjnik kolorystycznie koresponduje ze śniadą urodą młodej poetki, jednak na tyle dyskretnie, by jej nie przytłoczyć. Kobieca ozdoba, stworzona z naturalnych kamieni, to symbolicznie odwołanie do życia, witalności i urody. Jednak ta ciemnoczerwona ‘linia życia’, dosłownie i w przenośni została zniszczona, przerwana śmiercią. Kolorystyczny porządek naruszają różowe i bordowe rubiny. Kolorem śmierci są tu ciemnozielone turmaliny przechodzące w czerń”.
Anna Mamica
Bohaterka: Katarzyna Zillmann.
„Obraz przedstawiający Katarzynę Zillmann jest dynamiczną kompozycją, która łączy elementy abstrakcyjne i naturalne, tworząc niemal kalejdoskopowy efekt. Inspiracją do jego powstania była wielowymiarowa osobowość bohaterki, jej pasja do sportu, odwaga w życiu osobistym i zawodowym oraz silny związek z naturą.
Jako wybitna polska wioślarka, Zillmann w swojej codziennej pracy na wodzie musi wykazywać się siłą, wytrzymałością i precyzją, co znajduje odzwierciedlenie w obrazie poprzez dynamiczne linie i jaskrawe barwy. Motywy nawiązujące do wody, takie jak ryby i inne morskie stworzenia, podkreślają jej związek z żywiołem, w którym trenuje i odnosi sukcesy, a odcienie zieleni, błękitu i turkusu dodatkowo wzmacniają tę symbolikę.
Obraz nie tylko odzwierciedla jej sportowe osiągnięcia, ale również podkreśla jej siłę kobiecości i odwagę. Zillmann, będąc otwarcie homoseksualną sportsmenką i działaczką na rzecz równości, stała się symbolem odwagi i walki o prawa człowieka. Świetliste, kolorowe elementy przypominają tęczę, symbol społeczności LGBTQ+, i odzwierciedlają jej zaangażowanie w kwestie równości i tolerancji. Dzięki temu obraz oddaje wielowymiarowość postaci Katarzyny Zillmann, łącząc jej pasję do sportu z głębokim przekazem społecznym, jednocześnie eksponując piękno i dynamikę otaczającego ją świata.”